Bevrijd van clownseczeem, bloedneuzen en onzekerheid

Rosa, 17, was vaak ziek, kreeg in haar slaap bloedneuzen, had last van clowseczeem en van de nodige onzekerheden. Met haar moeder ging ze naar Natuurgeneeskundig therapeut Martha Rutgers in Almelo.

Hoi, ik ben Rosa en ik ben 17 jaar. Ik ben in het verleden erg vaak ziek geweest en had ook veel last van andere kwaaltjes. Mijn ouders en ik werden er zo zat van, elke week weer ziek, slechte cijfers op school, slechte weerstand etc. Tot mijn moeder hoorde van Martha Rutgers. Ik was erg vaak ziek, en ik heb veel dingen gehad die ik in mezelf opgekropt heb. Ik was door het jaar heen zeker wel om de 2 weken ziek, daardoor ben ik ook blijven zitten vorig jaar, en moest ik het schooljaar overdoen. Ik had vaak last van bloedneuzen, maar niet alle klachten waren lichamelijk. Ik had ook veel verdriet, en op school zat alles ook niet mee.

Toen besloten we maar naar de natuurgeneeskundige in Almelo heen te gaan. De eerste keer dat ik naar Martha heen moest, zag ik er tegenop, ik voelde me abnormaal maar ben dit gedurende de periode dat ik hier kwam dat snel vergeten. Ik werd behandeld voor mijn allergieën, maar het hielp ook tegen mijn verdriet, ik voelde me na een behandeling erg moe, maar de avond erna was dat voorbij en was er plaats voor goeie moed en was ik erg vrolijk.

De dingen waar ik last van had, was ziekte, vaak was het griep, en af en toe koorts. Ook ben ik een week ziek geweest door erge contacteczeem (ook wel 'clownseczeem' genoemd) rond mijn mond, het trok zelfs naar mijn wangen en de onderkant van mijn gezicht zat er onder. Ook had ik veel last van slapeloosheid, en bloedneuzen, dan werd ik midden in de nacht wakker op een kussen dat onder het bloed zat.

Ook heb ik last van fruitallergie, ik ben heus niet voor elk fruit allergisch, maar appels, kersen, pruimen, en nectarines kan ik niet hebben, helaas is dit niet helemaal over. Elke keer als ik werd behandeld, gingen we eerst even praten over hoe het met mij ging. Ik vond het niet altijd makkelijk om over mezelf te praten, maar het ging steeds beter.

Dan ging mijn moeder weg, en moest ik mijn sieraden afdoen en op de behandeltafel gaan liggen. Elke week behandelden we een andere 'stof' dat waren alle basis stoffen, zoals pollen en vlees en alle standaard dingen. dan moest ik dat buisje vast houden, en werd er gekeken of mijn arm veel weerstand biedde als Martha er tegen aan drukte. Ging het moeilijk en was mijn arm erg slap, dan reageerde ik slecht op die stof. Was mijn arm sterk, dan reageerde ik er goed op. En als ik er dan slecht op reageerde, dan gingen we die stof behandelen.

Wat ik leuk vond, is dat na elke behandeling ik een kaartje mocht pakken, een willekeurige, een pakje kaarten waarbij op elke kaart een boodschap opstond, waar je wel wat aan kon hebben, en gek genoeg trok ik elke keer een kaart, waar ik wat aan had. (Ik moest er een pakken met m'n ogen gesloten).

Een keer was grappig, ik had op school die middag en conflictje gehad met een leraar van mij, wat mij behoorlijk dwars zat, en net zoals elke maandag mocht ik weer een kaartje pakken met mijn ogen dicht, ik draaide de kaart om en er stond doorleuk op; Volwassenen zijn kinderen met wat meer levenservaring. Ik vond het heel apart en mijn moeder ook, moest er achteraf best om lachen maar zo zie je dat er iets opstaat, waar ik iets aan had.

Maargoed, ik ben behandeld voor alle eerdergenoemde kwaaltjes waar ik last van had, het enige wat nog niet echt over is zijn de allergiën voor appels, maar op de een of andere manier denk ik, dat moet dan maar, ik leg me er bij neer en het moet dan maar zo zijn. Verder heb ik geen last meer van allergie rond mijn mond, ziekte, bloedneus, slapeloosheid, en een hoop onderzekerheid.

Ik zit elke keer goed in mijn vel en daar ben ik erg blij mee nu ik in mijn examenjaar zit. Elke keer naar Almelo rijden is dus absoluut niet voor niets geweest, en ik raad het iedereen met allergie problemen, maar ook mentale problemen absoluut aan. Het verbeterd je immuunsysteem en je zit er lekker door in je vel. Er is wat tijd voor nodig, maar dat is het zeker waard.

Groetjes,

Rosa Holsbeek, 17 jaar.